<body><script type="text/javascript"> function setAttributeOnload(object, attribute, val) { if(window.addEventListener) { window.addEventListener('load', function(){ object[attribute] = val; }, false); } else { window.attachEvent('onload', function(){ object[attribute] = val; }); } } </script> <div id="navbar-iframe-container"></div> <script type="text/javascript" src="https://apis.google.com/js/platform.js"></script> <script type="text/javascript"> gapi.load("gapi.iframes:gapi.iframes.style.bubble", function() { if (gapi.iframes && gapi.iframes.getContext) { gapi.iframes.getContext().openChild({ url: 'https://www.blogger.com/navbar.g?targetBlogID\x3d5941078\x26blogName\x3dbananarit\x26publishMode\x3dPUBLISH_MODE_BLOGSPOT\x26navbarType\x3dBLUE\x26layoutType\x3dCLASSIC\x26searchRoot\x3dhttps://bananarit.blogspot.com/search\x26blogLocale\x3den_US\x26v\x3d2\x26homepageUrl\x3dhttp://bananarit.blogspot.com/\x26vt\x3d2646188132105784856', where: document.getElementById("navbar-iframe-container"), id: "navbar-iframe" }); } }); </script>

bananarit

whateverwhateverwhateverwhatever

there are a lot of things going on in my mind right now, but none of which i can put here. i can't even think of a song that could describe the way i am feeling. that would have made an ok post for now. but there's none.

why does life have so many complications? and why do i often find myself in the middle?

This entry was posted on Friday, September 02, 2005 at 4:29 PM. You can skip to the end and leave a response.

« Home | Next »
| Next »
| Next »
| Next »
| Next »
| Next »
| Next »
| Next »
| Next »
| Next »

6:35 PM

dis s d layp!    



3:12 PM

walang komplikasyon, ang buhay mo noon. kalooban ay panatag, kalangitan ay maliwanag...    



6:35 AM

madalas mangyari sa akinang mag-isip ng ganyang mga bagay, parang me kung anong mabigat sa dibdib mo na gustong sumabog. minsan na akong sumulat sa isang talaarawan at nabasa na ito ng isang malapit na kaibigan lahat lahat ng saloobin ko ay nakatala sa maliit na kwadernong iyon. hindi ko na inalintana kung ano ang magiging reaksyon ng nakabasa nung mga nakasulat doon at malamang nabasa na rin yon ng nanay o kapatid ko. sa akin ay tapos na ang mga naisulat ko sa mga bawat pahina, panibagong libro na naman ang isusulat ko ngayon. masarap balikan na masakit kung iisipin na maraming pangyayari ang napagdaanan na kaya iniwan ko na siya sa isang kahon kasama ng mga litrato. hindi ko man tangan ang mga memorabilya yon sa puso at isipan ko nanatiling buhay ang mga mukha ng mga taong nakasabay at nakasama ko sa paglalakbay ko noon at magpasa hanggang ngayon...mapalad akong nakilala kita at nakasama sa paglalakbay ko.    



9:09 PM

hindi kumplikado kapag tumabi sa gilid    



» Post a Comment